Bruxisme is een controversieel fenomeen waarbij er consensus is over het multifactoriële karakter van de etiologie van bruxisme. Hierbij worden zowel perifere (morfologische) als centrale (pathofysiologische en psychologische) factoren onderscheiden. Voor morfologische factoren, zoals occlusiekenmerken en de anatomie van de benige structuren van het orofaciale gebied, lijkt tegenwoordig hoogstens nog een bijrol te zijn weggelegd in de etiologie van bruxisme. De mogelijke rol van pathofysiologische factoren staat momenteel volop in de belangstelling. Zo wordt bruxisme tegenwoordig vaak gezien als onderdeel van een ontwaakrespons. Ook blijkt bruxisme gemoduleerd te worden door verschillende neurotransmitters in het centrale zenuwstelsel. Vooral stoornissen in de dopaminehuishouding kunnen met bruxisme in verband worden gebracht. Verder bestaan er verbanden tussen het optreden van bruxisme en roken, alcohol- en medicijngebruik en bepaalde traumata en ziekten. Stress en persoonlijkheid worden ook vaak genoemd als mogelijke etiologische factoren voor bruxisme. Onderzoek naar deze factoren levert echter tegenstrijdige resultaten op. Al met al lijkt het erop dat bruxisme voornamelijk centraal wordt gereguleerd, niet perifeer.