Sommige humane herpesvirussen (HHV) zijn geassocieerd met gingivostomatitis en herpes labialis. Niet alleen herpes simplex type 1 (HHV- ) geeft laesies in het mondslijmvlies ook herpesvirus type 2 (HHV-2), het varicella-zoster-virus (VZV, HHV-3) en het humaan herpesvirus-8 (HHV-8) kunnen veranderingen van het mondslijmvlies veroorzaken zoals respectievelijk ulcera, waterpokken/gordelroos en het Kaposi-sarcoom. Het Epstein-Barr-virus (HHV-4; ziekte van Pfeiffer (mononucleosis infectiosa), Burkitt-lymfoom) en het cytomegalovirus (HHV-5; non-Pfeiffer mononucleosis infectiosa) behoren ook tot de groep van herpesvirussen, maar kenmerken zich niet door typische orale manifestaties. Met uitzondering van Burkitt-lymfoom en Kaposi-sarcoom verlopen de symptomen van een herpesvirusinfectie vaak relatief mild en wordt een primaire infectie gevolgd door een, soms langdurige, latente fase. Recent onderzoek heeft aan het licht gebracht dat reactivatie van het Epstein-Barr-virus en het cytomegalovirus geassocieerd is met verschillende vormen van progressieve parodontitis. In dit artikel worden de - nu nog schaarse - onderzoeken die een relatie veronderstellen tussen herpesvirussen en parodontitis, besproken. Vanuit verschillende invalshoeken (immunologie, microbiologie, psychosomatiek) kunnen hypothesen worden geformuleerd die deze associatie aannemelijk maken. Mochten de resultaten van onderzoeken uitwijzen dat virale infecties inderdaad een rol spelen bij het ontstaan van parodontitis, dan heeft dit belangrijke consequenties voor de preventie en de behandeling van parodontitis.