De verbetering van de gebitsgezondheid van de jeugd, die in de jaren zeventig van de vorige eeuw inzette, is tot stilstand gekomen. De bevolking lijkt nu, vergeleken met de periode 1960-1990, tandbederf als een minder groot probleem te zien. Ook de overheid toont weinig initiatieven om via de massamedia het probleem gebitsziekten onder de aandacht van de bevolking te brengen. De gewaardeerde inbreng van de consultatiebureaus en de GGD’s staat onder druk. De nadruk van de tandheelkundige preventie is voornamelijk in de tandartspraktijk komen te liggen. Ondertussen is er een tweedeling ontstaan in een groep jeugdige personen die geen of weinig cariës ontwikkelt en een groep leeftijdsgenoten die veel cariës vertoont. Verder vormt de oudere populatie, die veel meer dan dertig jaar geleden nog hun eigen natuurlijke dentitie bezit, een doelgroep voor preventieve activiteiten. Risicopersonen in deze groepen zijn moeilijk te bereiken via de tandartspraktijk. Daarom moeten er nieuwe wegen worden gezocht om de risicogroepen onder de jeugd en de ouderen te motiveren tot een adequate gebitsverzorging. Drie wegen om dit te bereiken zijn: massavoorlichting, collectieve preventieve tandheelkunde verzorgd door de GGD’s en systematische aanpak in de tandheelkundige praktijk.