Ongeveer 3,5% van de Nederlandse mannen en ruim 6% van de vrouwen rapporteerde in de tachtiger jaren van de vorige eeuw matige tot ernstige kaakgewrichtsklachten. Klinisch kon bij 5% van de Nederlanders matige tot ernstige temporomandibulaire dysfunctie worden vastgesteld. In welke mate mensen met kaakgewrichtsklachten hulp zoeken is onbekend. Het doel van dit onderzoek was te bepalen hoe vaak en op welke leeftijd van de patinten bij het Instituut Ziektekostenverzekering voor Ambtenaren in de periode 1994- 2000 verrichtingen voor temporomandibulaire dysfunctie door tandartsen-algemeen practici waren gedeclareerd. Op basis van het aantal declaratiecodes is globaal geschat hoe groot het aantal verrichtingen voor temporomandibulaire dysfunctie voor de totale Nederlandse bevolking zou zijn. Deze schatting kwam uit op 0,87 declaratiecodes per duizend inwoners per jaar, een aanmerkelijk lager aantal dan men zou verwachten op basis van de uitkomsten van epidemiologische onderzoeken. Rekening houdend met alle beperkingen van dit explorerende onderzoek zou een voorzichtige conclusie kunnen zijn dat door tandartsen-algemeen practici weinig verrichtingen voor de behandeling van temporomandibulaire dysfunctie worden gedeclareerd. Kennelijk beperken zij zich veelal tot de consultatie en de diagnostiek en voeren zij maar weinig behandelingen zelf uit.