De tandarts heeft bij elke restauratie te maken met een referentiepositie van de onderkaak. Hierbij is de maximale occlusie de meest gebruikte referentiepositie. De centrale occlusie en de geretrudeerde contactpositie worden vooral bij occlusale therapie gebruikt. Over de nauwkeurigheid van het bepalen van deze klinisch relevante posities was 25 jaar geleden onvoldoende bekend. Ook bestond twijfel over de causale rol van de occlusie bij het ontstaan van temporomandibulaire disfuncties. In een promotieonderzoek werd aangetoond dat de reproduceerbaarheid van de door de tandarts bepaalde geretrudeerde contactpositie en centrale occlusie niet van elkaar verschilden. De invloed van de houding van de patiënt of de keuze van het beetmateriaal speelde géén rol bij de reproduceerbaarheid. De maximale occlusie is onder alle geteste omstandigheden het meest reproduceerbaar. De toen geldende opvatting dat een discrepantie tussen de referentieposities tot temporomandibulaire aandoeningen zou leiden, werd in het proefschrift ‘Referentieposities van de onderkaak’ ter discussie gesteld.