CT voor het beoordelen van degeneratieve kaakgewrichtsafwijkingen

Radiologie

Dit systematisch literatuuronderzoek betrof de betekenis van computertomogrammen (CT) of conebeamcomputertomogrammen (CBCT) bij de diagnostiek van degeneratieve kaakgewrichtsafwijkingen in aanvulling op klinisch onderzoek. In 2014 is een gereviseerde versie gepubliceerd van de Research Diagnostic Criteria for Temporomandibular Disorders (RDC/TMD) waarin beeldvorming wordt aanbevolen als onderdeel van het klinisch onderzoek bij kaakgewrichtsafwijkingen. Er zijn diverse modaliteiten om het kaakgewricht af te beelden, zoals CT, CBCT, MRI, 2D-radiografie, ultrageluid, panoramische röntgenopnamen en artrografie.

De literatuur is niet eenduidig wanneer welke wijze van beeldvorming moet plaatsvinden. Het RDC/TMD-protocol suggereert bij het vermoeden van degeneratieve kaakgewrichtsafwijkingen 3 mogelijke beeldvormende technieken: een panoramische röntgenopname, MRI en CT of CBCT. Wanneer volgens de RDC/TMD er ernstige crepitus in het gewricht is met of zonder pijn in de regio van het temporomandibulaire kaakgewricht, dan wordt dit beschouwd als osteoartrose. De diagnose kan dan worden bevestigd met een CT-onderzoek. In dit onderzoek werd nagegaan wat het wetenschappelijke bewijs is voor deze aanbeveling. Het literatuuronderzoek werd uitgevoerd volgens de ‘Preferred Reporting Items for Systematic Reviews and Meta-analysis checklist’ (PRISMA).

De geselecteerde onderzoeken betroffen personen ouder dan 16 jaar, bij wie degeneratieve kaakgewrichtsafwijking was vastgesteld door middel van klinische diagnose volgens het RDC/TMD-protocol. Onderzoeken met kinderen onder de 16 jaar, met syndromatische patiënten, patiënten met reumatoïde artritis en nog een aantal groepen werden uitgesloten van het literatuuronderzoek. Uit een totaal van 619 gevonden publicaties waren er 4 die aan de inclusiecriteria voldeden. Dit betrof in totaal 1.224 patiënten. De publicaties waren verschenen tussen 2014 en 2016.

Er was niet veel overeenstemming tussen de specificiteit en de sensitiviteit in de geselecteerde onderzoeken (afb.), alhoewel in sommige onderzoeken CBCT een goede indicatie van kaakgewrichtsafwijkingen bleek te geven. CBCT verdiende dan in het algemeen de voorkeur boven CT omdat de stralingsdosis van CBCT aanzienlijk lager is en omdat eerder onderzoek al heeft aangetoond dat de beeldkwaliteit voor het kaakgewricht bij CBCT beter is dan bij CT.

**Afb.** ROC-curves die de diagnostische nauwkeurigheid van CT/CBCT voor de 4 geïncludeerde onderzoeken aangeven.

Conclusie. CBCT zou een goede beeldvormende onderzoeksmethode kunnen zijn om veranderingen van een degeneratief kaakgewricht in tijd te evalueren, maar het zou niet routinematig in gezonde individuen mogen worden gebruikt vanwege de slechte specificiteit.

Bron

Hilgenberg-Sydney PB, Bonotto DV, Stechman-Neto J, et al. Diagnostic validity of CT to assess degenerative temporomandibular joint disease: a systematic review. Dentomaxillofac Radiol 2018; 47: 20170389.

Hartelijk dank voor uw reactie. Uw reactie zal in behandeling genomen worden en na controle worden geplaatst.