Vrijkomen van monomeren uit composiet restauratiemateriaal op lange termijn

Materiaalkunde

Voor velen is een composietrestauratiemateriaal de opvolger van amalgaam. Echter, laboratoriumonderzoeken hebben aangetoond dat stoffen uit dit materiaal vrijkomen die biotoxisch kunnen zijn. Ofschoon aantoonbaar bewijs ontbreekt dat deze stoffen schadelijk zijn voor de volksgezondheid, moet men bedacht zijn op nadelige effecten op de lange termijn. Het doel van het onderhavige onderzoek was om stoffen die uit 8 composietrestauratiematerialen vrijkomen 1 jaar lang te evalueren.

(Fotograaf: Joost Hoving)

Per onderzocht composiet werden 18 cilindrische proefstukjes vervaardigd in gestandaardiseerde witte teflon mallen met een diameter van 6 mm en een dikte van 2 mm. De uitgeharde proefstukjes werden in 3 extractieoplossingen (water, kunstspeeksel en ethanol) gedompeld en op 37° C op een donkere plaats bewaard. De oplossingen werden gedurende 1 jaar wekelijks ververst. De proefstukjes werden door middel van een op spectrometrie gebaseerd meetinstrument geanalyseerd.

De monomeren BisEMA3, BisEMA6, BisEMA10, BisGMA, CQ, HEMA, TCD-DI-HEA, TEGDMA, UDMA werden in de proefstukjes gemeten. Afhankelijk van het merk composiet en de extractieoplossing kwamen sommige monomeren (BisGMA, HEMA, UDMA) vrij gedurende de gehele proefperiode. Bij gebruik van ethanol kwam meer monomeer vrij. In kunstspeeksel werd na 8-10 weken geen monomeer meer waargenomen.

Conclusie. Het onderzoek toonde aan dat geringe hoeveelheden monomeer vrijkwamen uit de geteste composietrestauratiematerialen indien de extractieoplossing wekelijks werd ververst.

Naschrift auteurs. Verschillende fysiologische voorwaarden zoals speeksel en stroomsnelheid ervan, opname in het darmstelsel en de metabole klaringmechanismen moeten in overweging worden genomen bij onderzoek naar de mate van toxiciteit van de vrijgekomen stoffen uit composiet. Zelfs indien het vrijgekomen monomeer op korte termijn niet tot een gezondheidsrisico leidt, moet het potentiële risico op lange termijn worden onderzocht. Het vrijkomen van monomeren uit composietmaterialen op lange termijn en de chronische blootstelling eraan moeten niet weggewuifd worden in het bepalen van algemeen gezondheidsrisico.