Een moleculaire beschouwing over hypogemineraliseerd glazuur

Tandglazuur is een hoog gemineraliseerd weefsel dat voor 96% uit anorganisch materiaal bestaat, grotendeels hydroxyapatiet, gevormd door de ameloblasten. De mineralisatie van de blijvende gebitselementen start met de eerste molaren rond het tijdstip van geboorte, waarbij de kroon van het gebitselement geheel gemineraliseerd is tussen de 5 en 7 jaar. Dit tijdspad van mineralisatie varieert aanzienlijk tussen individuen.

Hypogemineraliseerd glazuur kan aangetroffen worden in relatie tot de conditie MIH (molar incisor hypomineralization). De prevalentie hiervan is rond de 15%. MIH wordt geassocieerd met uitgebreide objectieve en subjectieve problemen, zoals overgevoeligheid van de aangedane gebitselementen, afbrokkeling van het glazuur en slechtere retentie van restauraties. De etiologie van MIH is nauwelijks bekend, maar een verstoring in de functie van de ameloblasten tijdens verschillende fasen van het maturatieproces lijkt een factor te zijn die hiermee verband houdt.

Het doel van dit onderzoek was om met behulp van magnetische resonantie en massa-spectografische technieken inzicht te krijgen in het voornoemde fenomeen. Hiertoe werd glazuurpoeder van normale, gezonde gebits­elementen vergeleken met glazuurpoeder van hypogemineraliseerde gebitselementen. In het laatste monster werd een gedeeltelijk andere samenstelling van het hydroxyapatiet aangetroffen. Ook de hoeveelheid organische componenten was hoger, wat duidt op een hoger gehalte aan eiwitten en fosfolipiden in de samenstelling.

Conclusie. Een goed samenspel tussen de diverse componenten van het tandglazuur is nodig om optimaal gemineraliseerd glazuur te verkrijgen. Een te hoog gehalte aan organische componenten zou een negatief effect op het maturatieproces kunnen hebben, waardoor de kans op hypogemineraliseerd glazuur toeneemt.

Bron