Een column in een column

Column

Een Nederlandse medevrijwilliger, Sjors, vertelde afgelopen weekend dat hij een column heeft geschreven voor het Friesch Dagblad (28 november 2023). Het gaat over zijn tandartsbehandeling aan boord van ons Mercy Ship van een paar maanden geleden. Ik ben benieuwd of ik me in het verhaal herken en hoe hij er zelf op terugkijkt. Op mijn verzoek stuurt hij de column, en hier een aantal passages:

“Het leven aan boord van een Mercy Ship is net als het leven in een dorp. De grap is natuurlijk dat, net als in Dokkum, iedereen elkaar kent en dat heeft zijn voor- en nadelen. [...]… er is onder andere ook een winkeltje, dominee, kapper, bank, café, bibliotheek, kerkje, fitness, ziekenhuis, zwembad, dokter, school, autogarage, energiecentrale, restaurant en: een tandarts.
En de laatstgenoemde had ik onlangs nodig. Na een heerlijke nacht in het schommelende dorp ontwaak ik op een zondagmorgen met een enorme zwelling op mijn tandvlees naast een kies waar ik in het tijdperk Beatrix nog een dure wortelkanaalbehandeling heb gehad. De kies was destijds nog te redden door eerst de wortel uit te hollen en te reinigen, maar nadat het kwaad een aantal maanden later weer de kop opstak hebben ze in het ziekenhuis ook nog eens via de kaak de wortelpunten afgeslepen.
Het mocht uiteindelijk dus allemaal niet baten. Afijn, om vandaag een afspraak te maken was één kort appje naar de tandarts van het drijvende dorp genoeg om mij 20 minuten later in de stoel te laten belanden. Na een deskundig oordeel van de tandarts en tevens bovenbuurvrouw is de conclusie even helder als het gesteriliseerde water uit de boormachine. De kies is niet meer te redden en moet eruit! Nou dat is het enige antwoord dat ik net niet wilde horen en ik heb al mijn overredingskracht nodig om haar van dit kwaad voornemen af te brengen. Ik ben nog maar net 40, in de bloei van mijn leven en het idee om de rest van mijn leven met een onderbroken gebit door te brengen benauwd me nu al. Maar er volgt een vriendelijke uitleg dat er onderzoeken zijn geweest dat je prima de achterste kiezen kunt missen zonder dat iemand het opvalt.

Na toch nog wat bedenkelijke opmerkingen vanuit mijn perspectief volgt uiteindelijk het definitieve oordeel. ‘Je kies is dood en als je hem er nu niet uit laat halen dan gaat je lichaam dat zelf doen, net als bij een splinter bijvoorbeeld.’ Uiteindelijk wint het verstand toch van het gevoel. […]
Na veel wrikken en breken is het euvel verwijderd en voel ik op de plaats waar de kies zat alleen nog een draadje. Als ik de tandarts die zaterdag erop in ons winkeltje aan boord weer tegenkom vraagt ze hoe het met me gaat. Ik zeg dat ik er langzaamaan begin te wennen en dat ik blij ben dat de kies eruit is. Hier in de winkel hangt een felle lamp zegt ze, zal ik eens kijken hoe het er nu uitziet? Ik doe mijn hoofd iets achterover en de toestand wordt ter plekke beoordeeld. ‘Ziet er goed uit hoor, daar hoef je, zolang je geen klachten krijgt niet meer voor terug te komen’ zegt ze. ‘En dat draadje van de hechting lost vanzelf op.’ Ik denk maar zo dat je dit tafereel in Dokkum niet zo snel mee zult maken.”

Ik moet glimlachen om de manier waarop Sjors het verhaal beschrijft. Ik herinner me niet meer goed wat ik allemaal gezegd en gedaan heb. Mijn uitspraken, het hakken en breken en ook aan die lamp in de winkel, ik heb er ‘geen actieve herinnering’ meer aan. Ik ben inderdaad gewend om - als ik iemand apart ergens tegenkom na een wat heftigere behandeling - om even kort te vragen hoe het nu gaat. Blijkbaar komt dat als ‘bijzonder’ over, realiseer ik me nu. Maar helemaal niets zeggen lijkt me nog vreemder. Ik vind het op mijn beurt weer bijzonder dat ik in een krant een gedetailleerd verslag terug kan lezen over een behandeling!

Marijke Westerduin

(Beeld: Mercy Ships)

Marijke Westerduin, tandarts en vrijwilliger bij Mercy Ships, schrijft elke maand een column voor het NTVT. Marijke is in 2007 afgestudeerd als tandarts aan het Radboudumc. Daarna heeft zij als tandarts in de algemene praktijk en in een kindertandheelkundige kliniek gewerkt. Marijke heeft 7 jaar als docent gewerkt aan de opleiding tandheelkunde van het Radboudumc. In het verleden heeft ze ook korte periodes gewerkt als tandarts in Togo, Zambia en Guinee. Momenteel is ze voor het derde jaar aan het werk als Lead Dentist in West-Afrika, vanaf een ziekenhuisschip van Mercy Ships. Marijke zal daar werken aan haar droom: de toegang tot mondzorg in West-Afrika verbeteren. Dit doet ze ook door middel van haar stichting: Stichting Improve. Ze neemt jullie in haar columns mee in wat zij meemaakt en wat haar gedachten daarbij zijn.

Naar alle columns