Epidemiologische en experimentele onderzoeken geven aan dat bruxisme mogelijk gerelateerd is aan pijnklachten in het orofaciale gebied en bewegingsbeperkingen van de onderkaak. Tot op heden bestaat er echter nog veel onduidelijkheid over de exacte aard van deze relatie. Voorlopig wordt daarom uitgegaan van de volgende werkhypothese: bruxisme kan leiden tot (chronische) pijn en bewegingsbeperking als de belastbaarheid van de betrokken structuren overschreden wordt. De fysiotherapeutische benadering van bruxisme heeft tot doel de nadelige gevolgen van bruxisme voor het musculoskelettale systeem te verminderen en bruxismegewoonten af te leren. De behandeling wordt verdeeld in ‘symptoombestrijding’ en ‘gedragstherapie’. Symptoombestrijding heeft tot doel de actuele klacht van de patiënt, zoals pijn en bewegingsbeperking, te verminderen. Technieken die hiertoe gebruikt kunnen worden zijn massage en rekkingstechnieken. Gedragstherapie beoogt de patiënt te leren herkennen wanneer bruxisme plaatsvindt zodat hij/zij deze gewoonte, door middel van oefentherapie en myofeedback, kan afleren.