Hypodontia en retentie van derde molaren in Noorse middeleeuwse skeletten

Gebitselementen en kaken van het menselijk skelet bieden ampele mogelijkheden om craniofaciale en pathologische ontwikkelingen in de menselijke geschiedenis te bestuderen. Macroscopisch onderzoek is de meest voorkomende methode om het gebit en de kaken van menselijke resten te evalueren. Sommige aspecten, zoals retentie van gebits­elementen, cariëslaesies, hypodontia en afwijkingen aan het parodontium, laten zich beter bestuderen met behulp van radiologische technieken. Het doel van dit onderzoek was het vergelijken van het voorkomen van hypodontia en retentie van de derde molaren in middeleeuwse skeletten vergeleken met de dentitie in de huidige tijd.

Het middeleeuwse materiaal bestond uit 130 skeletten van volwassen personen. Het ontbreken van de derde molaar dan wel retentie daarvan werd vastgesteld met behulp van röntgenopnames. De uitkomsten werden vergeleken met de bevindingen van panoramische röntgenopnamen van 400 15-jarigen uit een recent Noors epidemiologisch onderzoek. Bij 28% van de skeletten miste minstens 1 derde molaar, vergeleken met 17% in de steekproef van de jongeren van nu. Niet statistisch significant, was er een trend dat afwezigheid van de derde molaar vaker voorkwam en voorkomt bij vrouwen. In de middeleeuwse groep kwam afwezigheid vaker voor in de onderkaak dan in de bovenkaak. Bij de hedendaagse groep was dat voor beide kaken gelijk. In de middeleeuwse groep had slechts 8% van de individuen minstens 1 geretineerde derde molaar, een flink lagere prevalentie dan gevonden werd in de volwassen Noorse populatie (27-73%).

Conclusie. Geen toename van hypodontia van de derde molaar werd gevonden van de middeleeuwen tot nu. Wel lijkt het aantal geretineerde derde molaren toe te nemen in de loop der tijd.

Bron