Loskomende implantaatschroeven

Het loskomen van een schroef uit een implantaat is een nachtmerrie. Het abutment of de erop vastzittende kroon kan gaan wiebelen, de schroef kan breken en er kan een bacteriële lekkage ontstaan. Oorzaken zijn onder andere niet goed vastzetten van de schroef, slechte pasvorm van de schroef in het implantaat, overbelasting, of een verkeerde verhouding tussen schroef en restauratie.

Om de optimale schroefprocedure te onderzoeken werden in een laboratoriumopstelling abutments op verschillende manieren op implantaten geschroefd. De klinische situatie werd benaderd door eerst een afdekschroef te plaatsen met een kracht van 10 Ncm. Vervolgens werd de afdekschroef vervangen door een afdrukstift, die ook met 10 Ncm werd vastgezet. Daarna werden tijdelijke abutments geplaatst. Ten slotte werden de definitieve abutments op de implantaten geschroefd met vergulde titanium schroeven (Crystaloc; Neoss). Het idee achter het verguldsel is dat goud de wrijving tussen de schroefdraden vermindert waardoor de schroef strakker ingeschroefd kan worden. De schroeven werden eerst met de hand aangedraaid en daarna vastgezet met de geadviseerde 32 Ncm. Het vastschroeven werd gedaan in 5 groepen, waarbij elke groep 10 implantaten betrof: groep A: vastschroeven en dan na 10 minuten nog eens natrekken; groep B: vastschroeven en direct nog eens natrekken; groep C: in 1x vastschroeven; groep D: vastschroeven en meteen weer iets losschroeven en dan weer vastschroeven; groep E: vastschroeven, iets losschroeven, vastschroeven, iets losschroeven en ten slotte weer vastschroeven.

Na 3 uur werd de kracht gemeten die nodig was om de schroef weer los te draaien. Tussen de groepen A,B, C en D was geen significant verschil (terugdraaikracht tussen 20,9 en 23,69 Ncm), maar groep E zat met terugdraaikracht tussen 24,35 en 26,67 Ncm significant beter vast dan de andere groepen.

Herhaald vastzetten zou tot een beter contact leiden tussen schroef en implantaat. Onderzoek met een  elektronenmicroscoop liet geen extra vervorming in groep E ten opzichte van groep B zien. In groep B waren echter alleen goudpartikeltjes losgekomen en in groep E zowel goud- als titaniumpartikeltjes. De klinische situatie  kent natuurlijk nog meer factoren die de retentie van de schroef kunnen beïnvloeden, zoals contaminatie in het implantaat en de wisselende belasting. Ook is de hier toegepaste schroef verguld, wat niet bij alle merken zo is.

Conclusie. De beste manier om een schroef in het implantaat te schroeven lijkt: 2 keer na elkaar de schroef tot het voorgeschreven draaimoment vastzetten en weer iets losschroeven en ten slotte de derde keer definitief vastzetten.

Bron

Alnasser AH, Wadhwani CPK, Schoenbaum TR, Kattadiyil MT. Evaluation of implant abutment screw tightening protocols on reverse tightening values: An in vitro study. J Prosthet Dent 2021; 125: 486-490.