Het resultaat van een orthodontische behandeling is over het algemeen niet stabiel. Na de actieve behandeling kunnen ten gevolge van een aantal biologische processen veranderingen ontstaan. Het toepassen van retentie heeft als doel deze veranderingen tegen te gaan en daarmee het resultaat van de behandeling te behouden. De wijze waarop de retentiefase door tandheelkundige zorgverleners wordt vormgegeven is divers. Om ongewenste variatie in handelen te verminderen en de kwaliteit van zorg te verbeteren werd vanuit de Nederlandse Vereniging van Orthodontisten een klinische praktijkrichtlijn retentie ontwikkeld. Deze richtlijn bevat aanbevelingen voor het toepassen van retentie. De retentieduur, additionele technieken en retentie na behandeling van Klasse II-malocclusies staan nog ter discussie, over deze onderwerpen is nog geen consensus bereikt.