Bijtafdruk onbruikbaar als forensische methode
Forensisch tandartsen beweren dat ze een bijtafdruk nauwkeurig kunnen koppelen aan een enkele, unieke reeks tanden die een beet op de plaats delict hebben gemaakt, maar volgens wetenschappers behoren de foutpercentages van forensisch tandartsen tot de hoogste van alle forensische identificatietechnieken die nog steeds worden beoefend. Bijtsporen op de plaats delict bevatten slechts beperkte tandheelkundige informatie, omdat in de afdruk meestal maar een gedeelte van het gebit is te zien. Bovendien is de tandheelkundige informatie vaak niet duidelijk of accuraat, aangezien het ‘opnamemedium’, de huid en het vlees van het slachtoffer, elastisch is en ten tijde van of na de beet aan vervorming onderhevig is.
De American Board of Forensic Odontology voerde een onderzoek uit naar de betrouwbaarheid van het oordeel van ervaren, gecertificeerde forensisch tandartsen. Onderzoekers selecteerden 100 foto’s van verdachte bijtwonden bij concrete gevallen en vroegen 38 forensisch odontologen de foto’s en verwondingen te onderzoeken. Achteraf moesten de forensische tandartsen 3 vragen beantwoorden: Is er voldoende bewijs in het materiaal aanwezig om te bepalen of de verwonding een menselijke bijtafdruk is? Is het een menselijke bijtafdruk, geen menselijke bijtafdruk, of kan het duiden op een menselijke bijtafdruk? Heeft de bijtafdruk herkenbare, identificeerbare randen en individuele tandafdrukken? Bij slechts 14 van de 100 gevallen gaf ten minste 80% van de tandartsen dezelfde antwoorden op alle vragen.
De onderzoekers schrijven dat “De claims van de forensische tandheelkunde hebben decennialang de empirische toetsing ontlopen. In plaats van de beweringen van het veld te bevestigen, heeft recent onderzoek, zoals beschreven in het artikel, laten zien dat de fundamenten van gebitsidentificatie onbetrouwbaar zijn”. Ze adviseren rechters om forensisch onderzoek zorgvuldiger te onderzoeken en dringen er bij de wetenschappelijke gemeenschap op aan om het onderzoek naar forensische technieken uit te breiden, inclusief de identificatie van bijtsporen.
(Bron: Dental Tribune International, 24 januari 2017)